Vrijdag 20ste dag: Monte Verde

Deze dag stond in het teken van krokodillen spotten. Dus wederom vroeg uit de veren, want onze gids zou om 8 uur voor de deur staan. Dat werd ietsjes later ivm een "flat tire" van zijn auto. Dat mocht de pret niet drukken. De gids bleek een uitstekende te zijn. Eerst reden we langs de poelier om wat kippeboutjes te scoren. Krokodillo`s hebben namelijk wel honger. Daarna nog een stop langs de weg gemaakt ivm "macao`s" in de bomen. Wat een mooie beesten zijn deze papagaaien! Bij een brug nog gestopt, omdat onder en naast de brug een dozijn krokodillen lagen. Na een aantal kilometers over asfalt reden we de rest over een onverharde weg. Dit zou voor deze dag ook niet de laatste blijken te zijn. Na vele hobbels kwamen we aan op een mooie lokatie aan de Rio Grande Tarcoles. We gingen op de boot met Jungle Crocodile Safari. Met de boot door de mangrove varen. Wat voor de vakantie onze voorstelling was van beesten in de natuur, troffen we hier echt helemaal aan. Allerlei soorten vogels (o.a. de witte Ibis en de Ajaia ajaja: roze vogel), Macao`s, kleine krokodillen, Jesus Christ Lizard (loopt over water) en ga zo maar door. De geheugen kaart van de Canon begint voor de tweede keer al weer vol te raken! Ja..en toen gebeurde het waar voor wij kwamen...Wij zagen een hele grote (mannetje) krokodil in de richting van onze boot zwemmen. Dat betekende dat hij honger had. De gids sprong op de kant en sloeg met de kipppenbout op het water. De kroko kwam vervolgens rustig aan zwemmen en liep de kant op. Wat een beest! Happen kon hij als de beste. Met een flinke bijt, had hij zijn prooi binnen. Fantastisch om te zien. Het tweede boutje volgende snel. Daarna terug naar de thuisbasis van de boot voor een heerlijke lunch (rijst met kip en fruit toe). Daarna via een andere weg terug naar de verharde weg en de bewoonde wereld. Onze gids reed ons voor tot vlak aan de afslag naar Monteverde. Het eerste stuk de bergen in, ging vrij goed. De laatste 20 km ging weer over een onverharde weg. Uiteindelijk kwamen we aan bij Family Trapp Lodge. Deze lodge ligt pal tegen het nevelwoud aan. De rest van de avond maar binnen gebleven vanwege het slechte weer.

Donderdag 19de dag: Jaco

Lekker een beetje kunnen uitslapen. Na het ontbijt de koffers ingepakt en vertrokken naar Jaco. Een badplaats zo´n 65 km verder naar het noordoosten van Costa Rica. De Hyundai Tucson rijdt prima, maar is niet zo luxe als de auto in Panama. Toen we Jaco binnen reden, hadden we echt het gevoel of we in een moderne badplaats van Spanje of Griekenland waren beland. Met behulp van een taxi-chauffeur hotel Mar de Luz gevonden. Wederom een prima hotel onderleiding van Maastrichtenaar Victor. Helaas was het slechte weer van gisteren ons achterna gereisd. Hierdoor maar een kort rondje in Jaco gemaakt. De bedoeling was om surfles te nemen, maar dat kwam er dus niet van. De kids hebben zich binnen vermaakt en wij achter een internet pc. Eind van de middag hebben we nog wel even een wandeling over het strand gemaakt. Daar waren tientallen surfers bezig met het trainen van hun sport. Wat blijkt: aankomende week wordt in Jaco het grootste sportevenement van Costa Rica gehouden, namelijk World Surfing Games 2009. Vrijdag is er de parade van alle deelnemers. Zij komen uit de hele wereld hier naar toe om deel te nemen aan dit evenement. Zondag gaan de wedstrijden van start. Alle hotels van Jaco zijn nagenoeg volgeboekt. Jammer dat we morgen al weer moeten vertrekken. ´s avonds nog gewokt bij..The Wok. Van Gwen mag ik verder niet zeggen wat we nog meer gedaan hebben. Het heeft iets met koeien en kaarten te maken. Oh ja..morgen krokodillen!

Woensdag 18de dag: Manuel Antonio

Klokslag 07.00 uur stonden we aan de poort van het nationaal park voor een wandeling. We besloten zonder gids en voor de mensenmassa uit te gaan. Het zou een pittige hike worden. In het begin zagen we gelijk weer een brulaap. Ook vlogen er mooie blauwe vlinders voorbij. Helaas konden we deze niet op de foto krijgen, vanwege hun rare vliegbewegingen. Het was indrukwekkend om in het oerwoud te lopen met het gevoel dat we helemaal alleen waren en alle dierengeluiden op de achtergrond. Het was zweten geblazen. Aan het einde van de tocht kwamen we nog een Coati Mundi, een hert, een Sloth en diverse mooie spinnen tegen. Het blijft iets heel bijzonders.....

Na een frisse douche lekker ontbeten. Daarna terug naar het park om op 1 van de verlaten strandjes te relaxen. Omdat we honger en dorst kregen, zijn we terug gekeerd naar de public beach. Daar hebben Luke en Henk een body-board gehuurd om in zee hun kunsten te vertonen. Terwijl zij daarmee bezig waren, begon het verschrikkelijk hard te regenen. De dames vluchtten van het strand en de boys bleven in de zee. Nat is nat toch! Bodyboarden kan ook pijnlijk zijn, vraag maar aan Luke....

's Avonds viel de verlichting uit door het noodweer dat was losgebarsten. Stormen, onweer en veel water uit de lucht. Met een zaklantaarn en een romantisch kaarsje hebben we ons goed vermaakt met een spelletje boerenbridge. Nadat de verlichting weer werkte, hebben wij het restaurant aan de overkant van ons hotel bezocht. Het is een bijzonder restaurant, want het is namelijk om een gecrasht vliegtuig gebouwd. Het gaat te ver om de hele geschiedenis van het vliegtuig te vertellen. Met de volgende details kom je op internet heel ver ma!: El Avion's, model Fair Child C-123 uit 1954, 5 oktober 1986 Nicaraqua, The Twin Sisters, CIA en Reagan. In het vliegtuig zelf bevindt zich een bar, het restaurant daarom heen en daar boven. Om ons vaste ritme niet te verstoren, lagen we vroeg op bed.

Dinsdag 17de dag: Manuel Antonio

Met pijn in het hart moesten we deze mooie lokatie verlaten. We hadden nog wel een dag langer willen blijven om te duiken (haaien!). Een snelle boot bracht ons weer terug naar de bewoonde wereld. De tocht over de rivier was mooi. Bij Sierpe werden we keurig opgewacht door onze chauffeur, die ons naar het vliegveld van Palmar Sur bracht. Aldaar namen we onze huurauto in ontvangst..ja wel, een Hyundai Tucson. Na het bestuderen van de kaart, reden we op weg naar Manuel Antonio. De route liep langs de kust. Het eerste gedeelte over een keurige weg. Daarna hield ook hier het asfalt weer voor vele kilometers op. Het was een ontzettende stoffige zandweg. Het leek wel of we in de woestijn reden, maar men was hard aan het werk om er straks iets moois van te maken.

Ons hotel is er weer 1 van grote klasse. We hebben een appartement met een boven verdieping. Er zijn drie kleine zwembaden en de huisjes liggen allemaal in heuvelachtig terrein. Na de lunch 1 van de zwembaden opgezocht. Daar kregen we geen spijt van! We werden verrast door de aanwezigheid van drie leguanen en even later tientallen Howlers (brulapen). Zelfs zat er in de boom bij het zwembad een Sloth (aap met lange haren). De beesten hebben ons vermaakt met hun fratsen in de bomen. Manuel Antonio is een kleine badplaats aan een Nationaal Park. De rust die we in de jungle hadden, is hier zeker niet te vinden. Er zijn enorm veel hotels, bars en restaurantjes. Ook de prijs (colones) liegt er niet om. We hebben wat rond gekeken in het plaatsje en verder de tijd doorgebracht in ons onderkomen. Morgen vroeg op voor een wandeling door het park Manuel Antonio.

Maandag 16de dag; Corcovado

Wat een super lokatie! Eten top, ligging echt helemaal super, mensen super en alleen maar geluid van dieren en de zee. Op de eerste foto kijkt Gwen vanaf onze veranda naar de zee. Na een heerlijk ontbijt (06.30 uur!) vertrokken we voor een hike naar het National Park Cocovado. De ingangen van het park zijn alleen per boot bereikbaar. Een tocht van een klein uurtje bracht ons naar het rangershuis en tevens het startpunt van onze hike. De gids van ons hotel, Tonio of Anthonio, gaf bij de start tekst en uitleg over het leven in het park. Wat een kennis had die man! De groep bestond nog uit twee vrouwen uit Arizona en moeder en dochter uit Florida. De wandeling ging stevig omhoog, maar Tonio hield regelmatig een stop voor wat uitleg. Wat hebben wij genoten. Eerst zagen we With Face Monkey's, ook wel Capuchino apen genoemd. Toen een Spider monkey (zie foto). Die was gaaf. Net Spider Man, maar dan iets anders. Ook zagen we een aantal mooie vogels voorbij komen, zoals de witte Ibis. Op de grond konden we een grote groep Coati Mundi's (soort wasberen) van heel dichtbij benaderen. Wat dacht je van een wandelende boom! Te veel om op te noemen. De tocht liep ook nog naar een waterval, waar we even konden afkoelen en bijkomen van de tocht. Na een frisse duik ging de tocht weer verder langs de rivier met gevaarlijke krokodillen (niet gezien). De tocht eindigde op het strand met een heerlijke meegebrachte lunch. Super om aan een verlaten strand te eten! Tijdens de lunch vlogen er nog twee papegaaien voorbij en de Capuchino apen kwamen terug om fruit uit de bomen te eten. Gelukkig werd Luke net niet geraakt door een stuk fruit die door een aap naar beneden werd gegooid. Voordat we weer met de boot terug gingen, even een duik in de zee gemaakt. Tja...net toen we op weg waren werden er dolfijnen gespot. Moeilijk om bewijs te maken, maar toch gelukt. Moe maar voldaan kwamen we weer bij ons resort aan. De dames gingen lekker douchen en lezen en de heren hadden nog wat energie over om te kajakken en te pingpongen. Oh ja..kajakken op de oceaan en een rivier met krokodillen. Gelukkig hadden ze net gegeten. Tijdens een dagelijks potje boerenbridge werden wij nog vereerd met twee voorbij vliegende Toecans.'s avonds weer met alle gasten aan tafel gezeten en verhalen uitgewisseld.

Zondag 15de dag: Corcovado (Costa Rica)

Zeer vroeg op vandaag: 5.15 uur. Eigenlijk niet zo erg, want bijna de hele nacht wakker gelegen van het geluid van de discotheek aan de overkant van ons hotel. Aha dat kunnen wij "oudjes" niet meer hebben. Klokslag 6 uur zaten we in een taxibusje op weg naar de grens. Daar was het al een drukte van jewelste. Voor de uitcheckbalie van Panama stond een lange rij mensen te wachten. Na een zegel en een stempel te hebben gekregen, uhh te hebben gekocht, konden we lopend met onze koffers de grens over. Vreemde ervaring hoor! Aan de andere kant stond wederom een taxibusje oons op te wachten. We waren aan de late kant, dus de chauffeur wilde er als een haas vandaar gaan, maar een douanier was het hier niet mee eens. We werden aangehouden, moesten uitstappen en alsnog in de rij, ditmaal to check in Costa Rica. Er moesten tig formuliertjes ingevuld worden, waaronder een verklaring voor de Mexicaanse griep. Toen nog controle van onze bagage. De plaatselijke ambtenaren vonden dat we daar best even op konden wachten (zo,n anderhalf uur) en hadden weinig zin om ons van dienst te zijn dit tot grote ergernis van Henk. Andere bussen gingen nl gewoon voor, hoezo genaaid worden. Uiteindelijk werd er een blik of 2 in onze koffers geworpen (erg zinvol!!) en toen kregen we groen licht. Welkom to Costa Rica haha!! We misten de vriendelijke Panamanians nu al.
De taxi bracht ons in circa 1 uur naar het plaatsje Palma Sur. Daar werden we bij het plaatselijke vliegveld afgezet met de mededeling dat we door een ander zouden worden opgehaald. Er was in eerste instantie geen kip te bekennen , maar even later was het er een gezellige bedoening met o.a. een aantal Belgen. Wederom werden we in de wacht gezet. Ditmaal was het wachten op een vliegtuigje met een aantal Amerikanen, die samen met ons naar het hotel gebracht zouden worden. Uiteindelijk rond een uurtje of 11 vertrokken we richting Sierpe, alwaar een motorbootje klaar lag om ons naar het hotel te brengen. De boot voer over de Rio Sierpe, een brede rivier met aan beiden kanten Mangroves, richting de grote oceaan. Na een uurtje varen (het laatste stuk over zee) bereikten we Drake Bay en ons hotel. Dachten we in Playa Venado in een paradijs te hebben zeten... Aguila le Osa Inn was zeker zo idyllisch en helemaal ver van de bewoonde wereld. De ligging is aan het begin van het Corcovado National Park met een fantastisch, meer dan fantastisch uitzicht over zee. We werden hartelijk welkom geheten door een kroko (brr) en Carlos, die ons vertelde dat de lunch al klaar stond. tijdens de lunch maakten we kennis met het huisdier van le Osa Inn, een boa constrictor. Onze 2 kamers hebben een veranda met schommelstoelen, van waaruit je heerlijk over de zee kan turen. De rest van de middag de omgeving van het hotel wat verkend en heerlijk op de veranda gezeten en ons favoriete vakantiespelletje gespeeld...
's Avonds om 7 uur werden we verwacht voor het diner. Dat gaat hier gezamenlijk aan grote tafels, waarbij iedereen zijn verhalen kan uitwisselen. Erg gezellig en het eten was prima!!
Morgen voor de verandering weer eens vroeg op. We gaan onderleidng van een gids een hike maken door de jungle. We verheugen ons nu al op alle dieren, die we hopen te gaan zien....
Welterusten voor nu!!

Zaterdag 14de dag: David

Vandaag was helaas onze laatste hele dag in Panama, een land dat ons hart heeft gestolen! Na een lekker ontbijtje hebben we nog een uurtje door de straten van Boquete geslenterd op zoek naar ansichtkaarten die bijna niet te vinden waren. Dus diegene die op een kaart zit te wachten , moet nog even geduld hebben! Aan het einde van de morgen vertrokken naar de stad David. Een korte tocht, bergafwaarts, van ongeveer 50 km. In David meteen op zoek gegaan naar hotel Cran National. Een luxe hotel met een zwembad erbij. Verder wat geshopt, op verzoek van de kids bij de Mac gegeten en daarna de auto ingeleverd bij het autoverhuurbedrijf nabij het vliegveld. In Panama hebben we totaal 1325 km gereden met een grijze Toyota RAV4. Prima auto om hiermee door het land te rijden. Morgen vroeg om 06.00 uur worden we opgehaald door een taxi die ons naar de grens van Costa Rica met Panama gaat brengen.

In Costa Rica gaan we morgen voor twee dagen de jungle in. Het is daarom goed mogelijk dat jullie even niets van ons horen. Ook telefonisch zal de verbinding waarschijnlijk niet oké zijn.

Vrijdag 13de dag: Boquete

Boquete ligt in de provincie Chiriqui, dat betekent ¨Vallei van de maan¨. Wederom een fantastische dag achter de rug, waarin we veel indrukken hebben opgedaan.

We begonnen de dag met een overheerlijk ontbijt ( jus d´orange, yoghurt met fruit, pancakes, brood met lekkere kaas etc) in de tuin van ons hotel Isla Verde. Om 9 uur kwam onze gids Franklin ons halen voor een hike van ruim 3 uur naar een waterval en door het regenwoud (Rainforest). En het heet niets voor niets regenwoud, want het regende idd. De tocht die wij liepen, staat bekend onder de naam ¨Pipelinetrail¨, omdat er langs de route een waterpijp loopt die het water uit de bergen naar het dal brengt. Het water wordt in de droge maanden gebruikt voor irrigatie. We liepen over smalle paadjes, geïmproviseerde bruggetjes, over stenen en boomstammen. Langs de route stroomden allerlei watertjes. Overal waar we liepen hoorden we de sound off water.. (volgens Gwen) De planten en bomen onderweg waren overweldigend. Franklin vertelde ondertussen over vanalles dat we tegen kwamen, over het leven in Panama, het boek dat hij geschreven heeft en over zijn familie. Hij is een echte fylosoof...

Het einde van de trail was erg mooi. Een schitterende waterval kletterde over de rotsen naar beneden. Helaas weinig beesten en vogels gezien. Bij de afdaling kronkelde echter een klein slangetje over het pad de struiken in. Hij had een rood-geel kopje en hield in zijn bek een torretje vast. Helaas zat het fototoestel van Henk in zijn tas vanwege de regen.... dus Bauke geen bewijs!
Terug bij ons huisje snel stokbrood met knakworstjes gegeten, voordat de volgende gids weer voor de deur stond.. Ohja beiden gidsen waren door onze Duitse gastvrouwe Eva geregeld.



Om klokslag 2 uur werden we opgehaald door Richard. Een hele aardige, gepensioneerde Amerikaan die ons meenam naar zijn eco koffieplantage, Finca dos Jefes (farm van twee eigenaren) voor een rondleiding. Richard maakt voor zijn plezier koffie onder de naam Cafés de la Luna. De koffie die hij zelf brandt is voor familie, kennissen en gasten. Zijn koffiebonen worden verkocht aan een cooperatie in Florida. Op dit moment voor een prijs van 3 dollar per pond. Volgens cuppers is zijn koffie van hoogwaardig niveau. Hennie is dit wellicht een D.E tip...

Richard heeft ons zijn koffieplanten laten zien en geanimeerd verteld over het hele proces van koffiemaken. Hij heeft ons drie verschillend gebrandde bakjes met koffiebonen laten ruiken en vroeg ons naar de verschillen. Daarna hebben wij zijn koffie geproefd. Zelfs Ellis vond het lekker. Toen was het tijd voor het zelf branden van de koffie. Gwen en Luke mochten hem helpen bij het proces. Na ongeveer 13 minuten waren de bonen gebrand zoals wij het wilden (mild). We kregen daarna onze eigen koffie mee. Een gebruik na het branden is, dat er een serveza wordt gedronken. Dit hebben wij uiteraard niet afgeslagen.

De mensen in Panama zijn ontzettend vriendelijk. Zo ook de beide gidsen van vandaag die ons weer een onvergetelijke dag hebben bezorgd!

Donderdag 12de dag: Boquete.

Helaas zit ons verblijf op Isla Colon er weer op. Wat een bijzondere plek om te verblijven. Uiteraard hebben we wat dollars achter gelaten voor het kopen van souveniers. Met volgepakte koffers liepen wij over de Mainstraat naar de watertaxi, die ons naar het vaste land moest brengen. Vandaag weinig wind, dus geen hoge golven. De rit was leuk. We hadden nu wat tijd om ons heen te kijken. Overal eilandjes met paalwoningen. Met de auto bleek alles oké te zijn en na het afrekenen van 9 dollar konden we op weg naar Boquete. Het eerste stuk was een retour. Op de helft bogen we echter af om een alternatieve route te rijden. Het eerste stuk was echt perfect. Een hele nieuwe weg! Maar daarna was het geld kennelijk weer op. Ik begin er niet meer over. Wel een prachtige rit door een evenzo mooie omgeving. We moesten zelfs een brug over waar nog planken oplagen en een auto met bananen inhalen! In een klein restaurantje (of zo iets) hebben we met handen en voeten gevraagd of er nog wat te eten was. Uiteindelijk kip met brood gegeten voor maar 6 dollar inclusief drinken! De rit naar Boquete was daarna niet meer zo ver. Boquete ligt in de bergen. Ons hotel, Isla Verde, is weer helemaal top. De eigenaresse Eva is een aardige vrouw, die ons direct op thee uitnodigde. Zij heeft in 1995 een wereldreis per boot gemaakt met haar vriend en kinderen. Vervolgens een stuk grond in Boquete gekocht en daarop een aantal huisjes gebouwd. Een fantastische lokatie aan een stromend riviertje. Net terug van het eten. Lekkere pizza, maar wel veel!

Woensdag 11de dag: Isla Colon

Vandaag wederom een mooie zonnige dag. Bleek dat het voor onze komst al dagen had geregend en dat het nu al weer twee dagen droog was. Mooi dus! Vanochtend ons tempo aangepast aan de bewoners van het eiland. Tranquilo dus, de was doen, wat rondlopen, eten en internetten. Pipo (een bijnaam van een straatverkoper) spraak ons wederom aan. Weer geen boot bij hem gehuurd. Toch bleef hij heel vriendelijk. ´s middags vier fantastische fietsen gehuurd voor een aantal uren. Het waren barrels, maar dat gaf niet. Langs het vliegveld opgefietst naar het strand van Tortuga. Direct naar de Mainstreet houdt het asfalt daar ook al weer op. Dus fietsen door kuilen en over hobbels. Wel een mooie omgeving. Huizen op palen boven het water en zee aan beide kanten van het pad. Langs de route ook veel bomen met bananen gezien! Na wat uurtjes de fietsen ingeleverd. Het hotel beschikt ook over een zwembad en ligsteiger aan zee. Daar hebben wij de rest van de middag doorgebracht, voordat het spannende avondprogramma zou beginnen.

Om 7 uur p.m werden we opgehaald door een taxi-chauffeur. We gingen namelijk schildpadden spotten op het Playa Bluff strand. Schildpadden komen daar van juni tot en met september hun eieren leggen. Het was geen georganiseerde excursie. De chauffeur wist ter plaatse wel iemand die ons op het strand zou begeleiden. De route was onverhard, vol met gaten en kuilen. Ter plaatse wilde hij ons achter laten en later weer oppikken. Dat leek ons niet zo´n goed idee. Uit het bos kwam toen een vrouwelijke indiaan van de Ngöbe-Bugles stam. Zij was in gezelschap van haar kroost. Haar man, die normaal mee zou gaan, was er niet. Hij zat verderop in het bos. Later zou blijken waarom. Vervolgens het strand op en lopen maar. Op het strand kwamen we helaas geen schildpadden tegen, maar wel stellages. Die bleken voor een filmopname te zijn van één of andere ¨Robinson¨. De mannelijke indiaan begeleidde de filmploeg en was derhalve bij hen te vinden. Het was best heel spannend. Onbekende omgeving, pikdonker, onbekende mensen en ga zo maar door. De chauffeur was aan de late kant, dus dat zat ook al niet mee. Al met al wel weer heel bijzonder. Geen schildpadden, maar wel veel jeuk door heel vervelende mieren. Douchen en slapen maar.

Oh ja: wat vinden jullie van ons nieuwe vakantie woning? Voor weinig op de kop getikt

Dinsdag 10de dag: Isla Colon

Na een ´mager´ ontbijt hebben we lekker geslenterd door de straten van Isla Colon. Leuke winkeltjes met allerlei souveniers. Op straat lopen veel jongens rond die boottochtjes aanbieden. "You need a boot sir" is dus een veel voorkomende vraag. Binnengelopen bij duikschool La Buga Dive. We maakten een afspraak om met z'n allen in de middag te gaan duiken. Luke en Gwen voor een scuba dive en wij voor 2 duiken. Snel naar het zwembad voor een frisse duik om ons rond 1 uur weer te melden bij de duikschool. De kids kregen eerst een instructiefilm te zien. Daarna spullen passen, duikset in orde maken en in de boot stappen. Omdat er meerdere mensen meegingen, vertrokken we met twee boten naar de eerste duikstek, The Gardens. Wij gingen met een divemaster mee voor een prachtige duik. Niet veel vis gezien, maar wel heel veel koraal. Toen we boven kwamen, waren de kids nog onder water. Luke kwam vervolgens boven water, omdat hij problemen had met het klaren van zijn oren. Gwen bleef nog even weg. Nadat iedereen weer aan boord was, voeren we naar de tweede stek, Hospital. Het was inmiddels al laat. Het begon al een beetje donker te worden. Deze tweede duik was kort en onrustig en het zicht was wat beperkt. Snel terug naar de duikschool voor het schoonmaken van de spullen. Het was een mooie ervaring om bij Islan Colon te duiken.



's avonds gegeten aan en boven het water. Het diner werd begeleid door de "broer" van Bob Marley. Hij speelde uiteraard nummers van Bob. Na afloop kwam hij nog even een praatje maken en stelde de volgende vraag: what is the best Nation?...........a donation! Gelukkig met zijn dollars verliet hij het restaurant. Lekker slapen en morgen weer een dag.

Maandag 9de dag: Bocas del Torro

De dag begon met een paardrit van de dames op het mooie strand van Las Lajas onder begeleiding van Gama. Het hele strand krioelde van de rode krabbetjes, maar de paarden trokken zich daar niets van aan. De paarden moesten "bestuurd" worden op de wijze die ze ook tijdens rodeowedstrijden hanteren. Dus met één hand aan de teugels en de andere los voor het evenwicht. Het was voor Gwen even wennen, maar uiteindelijk eindigde ze samen met Gama in galop. Een leuk begin van de dag. Toch heeft Ellis nu nog de naweën. Ik zal niet verklappen waar......! Luke en Henk vermaakte zich ondertussen aan het strand en in de hoge golven.





Na een frisse douche gingen we op pad richting Bocas eilanden. We namen afslag 4 in de richting van Almirante. Het landschap was woest en overweldigend. De weg liep gestaag omhoog en langs steile wanden. De weg was in het begin nog goed te berijden. Het regende en hoog in de bergen werd het zelfs mistig. Zeg maar heel erg mistig. Ook bleek de wegbelasting niet overal betaald te zijn. Hier en daar ontbrak er wat asfalt, waardoor Henk zijn techniek van de slalom weer heeft kunnen oefenen. We reden langs kleine indianendorpjes waar de mensen in houten huisjes wonen die op palen zijn gebouwd. Het landschap was heel indukwekkend! In Grande Chriqui, een klein plaatsje aan de kust, hebben we wat geld gepind en bij een lokaal café een sandwich gegeten. We werden in eerste instantie apart in een ruimte gezet. Kennelijk dacht men dat wij dat prettig zouden vinden. Toch maar niet gedaan. Gewoon tussen de locols plaatsgenomen. We blijven voor hun echt een attractie! Daarna de weg vervolgd naar Almirante. Aan het begin van het plaatsje werden we opgewacht door een donker gekleurde man op een fiets. Hij ging ons voor naar de watertaxi en het parkeerterrein voor de auto. Ter plaatse was de snelheid niet meer dan 40 km/u, maar wij konden hem echt niet bijhouden. Daarna ging alles in een sneltrein vaart. Voordat we het wisten, waren de tassen uit de auto gehaald en zaten we in het bootje. Uiteraard pas nadat we wat dollars hadden afgerekend. De boottocht met deze watertaxi was eng. Het was namelijk slecht weer en er stonden hoge golven. De snelheid werd echter niet aangepast. het gevolg..de bestuurdersbank viel uit elkaar, klappen met de boot op de golven en veel water overlast. We waren alle vier blij dat we de tocht hadden overleefd. Isla Colon is het eiland waar we nu verblijven. Tranquilo is het hier zeker. Ook is het heel toeristisch. Voor ons was dat wel even wennen na dagen in de stilte te hebben doorgebracht. Ons hotel, Swans Cay, staat aan de mainstreet van het dorp. Alles is te voet te doen. Nog wat rondgelopen, de omgeving verkend en een pizza gegeten. Op de sound van Bob Marley in slaap gevallen....

Zondag 8ste dag: Las Lajas

Dit is echt waar! Geen wekker die hier tegen op kan. Wakker gemaakt worden door het gebrul van brulapen en door het gekrijs van papegaaien. Nou dan zit je wel rechtop in je bed..hoor! Wat een start van de dag. Daarna vlug in de kleren om met een bootje de zee op te gaan om te vissen, walvissen en dolfijnen te spotten. Twee van de drie is gelukt. Op open zee werden de twee hengels uitgegooid. Ellis en Luke hielden een wedstrijd wie de eerste vis zou vangen. Na enige tijd had Luke beet. Met behulp van de schipper en met veel moeite werd een grote tonijn binnengehaald. Best wel zielig vond Gwen. De tonijn ging in het "blik" en we voeren verder zoekend naar de .....Door het slechte weer, regen en onweer, waren we genoodzaakt om te keren. Net voordat we zouden teruggaan, zagen we tientallen tuimelaars voor en naast onze boot te voorschijn komen. De kids voorop de boot om foto's te maken van de speelsheid van deze dolfijnen. Prachtige belevenis! Als het weer niet zo slecht was geweest, hadden we vast en zeker ook nog walvissen gespot. Na een lekker ontbijt, waarbij de papegaai mee at van Ellis haar ommelet, vertrokken we richting onze volgende bestemming...Las Lajas.

Een prachtige rit, bracht ons terug naar de Panamerican Highway. Het landschap van Panama is heuvel en bergachtig. Ook is het erg groen. Vele leuke en kleurrijke huisjes staan langs de kant van de weg. Ook veel kinderen die langs de weg lopen op weg naar hun school. De kids gaan in uniform naar school. Ze zien er goed verzorgd uit. Er reizen veel mensen met de plaatselijke bus. Ook deze mensen staan langs de weg te wachten op hun vervoer.

In Las Lajas hadden we een kamer geboekt in het Beach Resort. Dit resort lag direct aan het strand en was voorzien van een klein zwembad. Heerlijk in de zon gelegen en gedoken in de hoge golven. 's avonds een potje boerenbridge gespeeld. Vroeg naar bed.

Vrijdag/zaterdag 6de/7de dag: Playa Venado

Vooraf: eindelijk weer eens een internetpoint gevonden om onze verhalen te schrijven. Bedankt voor jullie hele leuke reacties. Erg leuk om te lezen.

Vrijdagmorgen vroeg op om zo,n 300 km te rijden naar de volgende bestemming in het zuiden van Panama, nl. Playa Venado. Iets na achten vertrokken we richting de highway. Onderweg werd het landschap steeds vlakker en ook wat armoediger. De plaatjes Chitre en Las Tablas waren echter gezellig en typisch Midden Amerikaans. Bij Las Tablas even uitgestapt en rondgekeken. Ook de muziek die uit de boxen klonk, gaf je gelijk een "Mexicaans" gevoel. Grappig was dat wij eigenlijk een bezienswaardigheid waren.... 4 blondies bij elkaar hadden ze daar nog niet zo vaak gezien aha!

Het laatste stuk naar onze bestemming reden we door 1 groot niemandsland. We begonnen ons al zorgen te maken over waar we terecht zouden komen...totdat we werkelijk een geweldig mooi resort opreden!! Playita Resort leek een klein paradijsje (ver weg van de bewoonde wereld) te zijn temidden in een ¨oerwoud¨van planten en dieren. Toen we uitstapten viel ons oog al op een struisvogel die losliep, even later ontdekten we apen in de bomen en een prachtige toekan, die ons rustig zat te bekijken. Ons onderkomen was opgetrokken uit hout en andere natuurlijke materialen. Een hangmat voor de deur en een heerlijke veranda. We vonden het alle vier geweldig en keken onze ogen uit. Op het bijbehorende strand liepen krabjes en kreeften af en aan. Toch besloten we lekker te gaan liggen en een duik in de heerlijke zee te nemen. Oh ja....er waren maar ongeveer 10 mensen op het strand. Hoe zo paradijs! ´s avonds heerlijk gegeten. Onze Panamese mamsen stonden in de openlucht heerlijk voor ons te koken. Bestellen deden we met handen en voeten. Tijdens het eten vloog één van de papegaaien over onze tafel en ging even een kijkje nemen in de keuken!

De volgende dag: tijdens het ontbijt kwamen meerdere dieren een kijkje nemen aan onze tafel. De papegaai zat gewoon bij ons aan tafel. De apen hingen en lagen in de boom vlak naast ons. De struisvogel liep een beetje zenuwachtig achter ons op en neer en de toecan kwam ook regelmatig polshoogte nemen. Voorts vertrokken we naar Isla Canas om op zoek te gaan naar schildpadden en een bezoek te brengen aan de mangrove. Onderweg liepen we wat vertraging op. Dit kwam omdat er tientallen koeien op de weg liepen. Met een bootje werden we door schipper Nando, met een hele mooie Panamese hoed, naar de overkant gebracht. Daar spraken we met een Amerikaanse vrouw die daar voor Peace Court werkt. Zij diende voor ons als tolk. De schildpadden bleken in de nacht aan land te komen, dus dat ging niet door. Maar een mooie boottocht door de Mangrove kregen we wel van Nando. Oh ja...de weg vanaf ons paradijs naar de ingang van Isla Canas kun je niet meer als weg betitelen. Gaten, kuilen en nog veel meer moesten we overwinnen.

Terug bij ons hotel wederom lekker aan het strand gelegen en in zee gezwommen. ´s avonds stond er pescado en pollo op het menu. Heerlijk! Vroeg slapen, want de volgende morgen vroegop voor walvis spotten.

Donderdag 5de dag: El Valle

Lekker rustig opgestaan. Toch waren we weer vroeg wakker. Ontbeten in de tuin van Los Capitanes. Na het ontbijt spullen gepakt voor de bekende Canopy Tour. Na eerst wat dollars te hebben afgetikt en het benodigde tuigje aangemeten te hebben, konden we op pad. Eerst moesten we een klim van ongeveer 30 minuten maken voordat we aan de afdaling konden beginnen. Onderweg mooie planten en bloemen gezien. Zelfs een boom, die een soort elastiek uit de stam liet lopen. Ja en daar was onze monkey weer. Nu wat meer verscholen achter bladeren. Hij klom van ons weg.

Boven werd het spannend. Wie ging er eerst.. maar na twee afdelingen, had een ieder van ons het echt goed door..of toch niet Ellis..remmen is echt een kunst! Gelukkig bleef alles heel en gingen we op voor de mooiste afdaling. Deze ging namelijk over een waterval (El Manco) van ongeveer 50 meter. Super mooi en keigaaf! Daarna nog een afdaling tot het eind. Spullen inleveren en op naar de waterval. Daar de zwemkleding aangetrokken en lekker in het koude water rondgedobberd. Na afloop nog in een plaatselijk eettentje heerlijke broodjes gegeten. Vanavond uitrusten, eten en lekker slapen. Morgen een lange reis naar het zuiden van Panama.

Woensdag 4de dag: El Valle

Vanmorgen 8 uur opgehaald door onze chaufeur Jesus. Hij bracht ons naar National Rent a Car. Daar hebben wij vervolgens onze Toyota 4WD in ontvangst genomen. Na de verplichte handelingen aan de balie konden we eindelijk op weg naar El Valle de Anton. We namen afscheid van Jesus. Eerst de kaart bestudeerd om Panama City uit te komen. Na de eerste de beste afslag zaten we al mis. Rijden in Panama City is echt je leven op het spel zetten. Aan alle kanten word je ingehaald. Voorrang kennen ze niet en ze zijn ook nog eens kleurenblind. Via via reden we over de American Bridge de stad uit over de Pan American Highway (nr1). Als je alle gaten en kuilen en de tonnen, die ineens op de weg stondenals er gewerkt werd, wegdacht dan zou het net een echte higway zijn! Het weer was slecht Het regende enorm, dus een echte reisdag. Onderweg nog even gestopt bij een groot winkelcentrum voor wat boodschappen en een kop koffie met donuts. Veel vrouwen op een rij de loten verkochten van de bekende ¨La Lotaria¨.

De route naar El Valle werd steeds mooier. Het werd echt steeds groener en op de heuvels veel gekleurde huisjes. Tegen 1 uur kwamen we aan bij ons hotel, Los Capitanes. Ons verblijf voor de komende twee nachten. Wat een mooi klein complex. Op het terrein waren leguanen en ara´s. Ook twee hangmatten onder een mooi afdak. Er heerste rust. In de middag genoten van de plaatselijke dierentuin. We hebben ze gezien, de Golden Frogs! Daarna nog in de plaatselijke ¨hotte springs¨ geweest. Eerst je gezicht insmeren met...modder?...en daarna je spieren laten opwarmen door het warme water van de krater, heerlijk! ´s avonds kennis gemaakt met de Kapitein (eigenaar). Leuke man van 71 die van zijn pensioen aan het genieten is. Het was die avond koel en het regende een beetje. Morgen weer een dag.

Dinsdag 3de dag: Embara indianen

Vroeg op voor een bezoek aan de Embara Drua indianen. Het zou een onvergetelijk dag worden. Opgehaald door onze vaste chauffeur Jesus en onder begeleiding van de gids Zully vertrokken we strak op tijd. Onderweg werd nog wat fruit ingekocht voor bij de lunch. Ook werd er pinas gekocht. Onderweg kregen we tekst en uitleg over het gebied, de indianen stammen die leven aan de Chagres River en over de dingen die we onderweg tegen kwamen.

Al gauw bleek dat de wegen buiten de City niet zo goed zijn. Kuilen, gaten en andere hobbels moesten genomen worden om bij de rivierbedding te komen. Aldaar lag een uitgehakte boomstam (canoe) klaar om ons over de rivier naar het dorp van de Embara Drua te brengen. Eén man bestuurde de canoe en Eliseo gaf voorop de route aan. Het water stond namelijk nog vrij laag. Het regenseizoen is pas net begonnen. Wat een prachtige omgeving kregen wij te zien. Onderweg zagen we vele vogels en hoorden geluid van meerdere dieren. Indianen vrouwen waren langs de rivier aan het wassen en kinderen aan het zwemmen. Later zou dit toch niet helemaal ongevaarlijk blijken! Halvewege de boottocht werd er aan de kant aangemeerd voor een bezoek aan een waterval. Te voet gingen we verder door de Rain Forest. De schoenen moesten aanblijven. Het gevolg laat zich raden. De wandeltocht bleek niet voor niets te zijn geweest. Lopen langs de rivierbedding was leuk, maar de Cascada Bonita waterval was adembenemend. Hup de kleren uit en lekker onder het koude water gestaan.

Bij het dorp van de Drua indianen werden wij opgewacht door enkele "muzikanten". We werden hartelijk ontvangen. Het dorp bestaat uit diverse zogenaamde paalwoningen met een heel open karakter. Na wat tekst en uitleg, hebben we de plaatselijk school nog bezocht, souveniers gekocht en een heerlijke lunch genoten. We aten Tialapia met Patagones, dus vis met een soort gebakken banaan. Aan het einde van ons bezoek werden we nog getrakteerd op enkele traditionele dansjes.

De stam bestaat uit 19 families en een populatie van 95 mensen. Weleens Belgen in de rimboe (tv. programma) gezien? Haha nou wij wel hoor! Bij deze stam indianen verblijven 2 Belgische meisjes voor een week of zes. Zij waren super blij om Nederlands te horen...

Op de terugweg bleek waarom het zich in de rivier begeven niet geheel ongevaarlijk is. Op de kant werd namelijk een redelijk grote kaaiman waargenomen. Luke trok meteen zijn hand binnenboord. De krokodil lag lekker te zonnen en was echter te lui om te bewegen! Ook zagen we nog een schildpad. Moe, maar voldaan, kwamen we na een klein uurtje weer in ons hotel aan.
´s Avonds na het eten hebben we ons leven nog even gewaagd in een Diablo Rojo..Of tewel een rode duivel bus. Het is een wonder dat we er heelhuids uitgekomen zijn :)