Woensdag 18de dag: Manuel Antonio

Klokslag 07.00 uur stonden we aan de poort van het nationaal park voor een wandeling. We besloten zonder gids en voor de mensenmassa uit te gaan. Het zou een pittige hike worden. In het begin zagen we gelijk weer een brulaap. Ook vlogen er mooie blauwe vlinders voorbij. Helaas konden we deze niet op de foto krijgen, vanwege hun rare vliegbewegingen. Het was indrukwekkend om in het oerwoud te lopen met het gevoel dat we helemaal alleen waren en alle dierengeluiden op de achtergrond. Het was zweten geblazen. Aan het einde van de tocht kwamen we nog een Coati Mundi, een hert, een Sloth en diverse mooie spinnen tegen. Het blijft iets heel bijzonders.....

Na een frisse douche lekker ontbeten. Daarna terug naar het park om op 1 van de verlaten strandjes te relaxen. Omdat we honger en dorst kregen, zijn we terug gekeerd naar de public beach. Daar hebben Luke en Henk een body-board gehuurd om in zee hun kunsten te vertonen. Terwijl zij daarmee bezig waren, begon het verschrikkelijk hard te regenen. De dames vluchtten van het strand en de boys bleven in de zee. Nat is nat toch! Bodyboarden kan ook pijnlijk zijn, vraag maar aan Luke....

's Avonds viel de verlichting uit door het noodweer dat was losgebarsten. Stormen, onweer en veel water uit de lucht. Met een zaklantaarn en een romantisch kaarsje hebben we ons goed vermaakt met een spelletje boerenbridge. Nadat de verlichting weer werkte, hebben wij het restaurant aan de overkant van ons hotel bezocht. Het is een bijzonder restaurant, want het is namelijk om een gecrasht vliegtuig gebouwd. Het gaat te ver om de hele geschiedenis van het vliegtuig te vertellen. Met de volgende details kom je op internet heel ver ma!: El Avion's, model Fair Child C-123 uit 1954, 5 oktober 1986 Nicaraqua, The Twin Sisters, CIA en Reagan. In het vliegtuig zelf bevindt zich een bar, het restaurant daarom heen en daar boven. Om ons vaste ritme niet te verstoren, lagen we vroeg op bed.